అతనిది అన్‌ఫ్రేమ్డ్‌ ఫొటోగ్రఫీ

సాధారణంగా ఎవరికోసమైనా ఓ అరగంటో, గంటో ఎదురు చూడాల్సివస్తేనే ఎంతో విసుక్కుంటాం. కానీ, ఒక ఫొటో గ్రాఫర్‌ మాత్రమే తాను అనుకున్న ఫ్రేమ్‌లో ఫొటో వచ్చే వరకు గంటల కొద్దీ నిరీక్షిస్తూనే ఉంటాడు. వదిలికుండా కెమెరాను క్లిక్‌ చేస్తూనే ఉంటాడు. వైల్డ్‌ ఫొటోగ్రాఫర్‌ మరింత ఎక్కువ ఓపిక, సహనం ఆభరణాలు కావాలి. జీవితాలను, జీవన గమనాలను ప్రతిబింబించే ఫొటోలు తీయాలంటే, అదీ మనకు తెలియని ప్రాంతాల్లో, తెలియని మనుషులను కెమెరాలో బంధించడమంటే అంత చిన్నాచితకా పని కాదు. ఎంతో రిస్క్‌.. ఒక్కొక్కసారి జీవితాన్నే ఫణంగా పెట్టాల్సి వస్తుంది. అయినా మొక్కవోని ధైర్యంతో పట్టుదలగా ముందుకు వెళ్లాడు నిండా పాతికేండ్లు కూడా లేని యువకుడు జింక వరుణ్‌.
వెల కట్టలేని భావోద్వేగాలను ఒడిసిపట్టే ఓ చిత్రం ముందు…. ఒక మంచి ఫోటోకు దక్కే గుర్తింపు ముందు… తన కష్టం చాలా చిన్నది భావించాడు వరుణ్‌. అందుకే తన కెమెరా వ్యవస్థలో అట్టడుగు వర్గాల జీవితాలను, వెలుగులు తెలియని బతుకులను ప్రతిబింబిస్తుంది. కెమెరా మీద మక్కువతో కొల్‌ కత లోని సత్యజిత్‌ రే ఫిలిం అండ్‌ టెలివిజన్‌ ఇన్స్టిట్యూట్‌ లో చేరాడు. అక్కడ సినిమాటోగ్రఫీ క్లాస్‌లో వరుణ్‌ని అడిగిన మొదటి ప్రశ్న ªwhat is the most exciting thing to capture in photography? ‘ అని. దానికి సమాధానం నిజంగా ఆ రోజు తనకు తెలియదు. అలా అని దాన్ని వదిలివేయలేదు. కానీ, నేడు దానికి సమాధానమే ‘UN/FRAMED LIVE”. ఇటీవలే ఫొటోగ్రాఫీపై ఒక థీసెస్‌ లాంటి గ్రంథాన్ని తీసుకు వచ్చిన జింక వరుణ్‌ ను నవతెలంగాణ జోష్‌ పలకరించింది. ఆ విశేషాలు తన మాటల్లో తెలుసుకుందాం.
నా పేరు జింక వరుణ్‌ కుమార్‌. నేను నంద్యాల ప్రాంతంలో 1997 జనవరి 31వ తేదీన జన్మించాను. నాన్న రమేష్‌ బాబుది నంద్యాల… అమ్మది గద్వాల. పేదరికంతో మా కుటుంబం నంద్యాల… గద్వాల మధ్య తిరుగుతుండేది. పదో తరగతి వరకు నా చదువు కూడా గద్వాల – గుంటూరు- నంద్యాలల మధ్య సాగింది. తొమ్మిదో తరగతిలో ఉండగానే పదోతరగతి సిలబస్‌ అయిపొయింది. ఇక నాకు విసుగు వచ్చింది. కేవలం మార్కుల కోసమే చదువులా అనిపించింది. అది చాలా ఒత్తిడిగా కూడా. ఇంకా నేను బడికి వెళ్లాను. ఇంట్లో ఉండే చదువు కుంటా అని చెప్పాను…. దాంతో ఇంట్లో చిన్నపాటి యుద్ధమే జరిగింది. కానీ, నా పట్టుదల, చదువు పట్ల నాకున్న ఆసక్తి తెలుసు కాబట్టి చివరకు అంగీకరించారు. నాకు చిన్నప్పటి నుంచి నాన్నతో కలిసి వెళ్లడం అలవాటైంది. అలా ఏడో తరగతిలోనే నేను చలం పుస్తకాలు చదవడం మొదలుపెట్టాను. అర్థమయ్యేవి కాదు కానీ కానీ చదివేవాడిని. పదో తరగతిలో నేను స్కూల్‌ కి పోయేది పెద్దగా లేకపోయినా ప్రతి రోజు లైబ్రరీకి వెళ్లేవాణ్ని. చిన్నప్పుడు నుంచి పుస్తకాలు చదివిన నన్ను మార్చిన ఒకే ఒక్క పుస్తకం ‘నాదిరా’. కన్నడ రచయిత సారా అబూబకర్‌ రాసింది. ఆ కథ నా జీవితాన్ని ఆర్ట్స్‌ వైపు మళ్లించింది. అందుకు కారణం ఏంటి అంటే అప్పటి వరకు నేను చదివిన కథలు ఒక ఎత్తైతే నాదిరా కథలో ఆ అమ్మాయి చనిపోవడం, పెళ్లంటే ఇష్టం లేని అమ్మాయి పెళ్లి చేసుకోవడం ప్రేమలో పడడం ఆ తర్వాత మళ్లీ విడిపోవడం ఆ అమ్మాయి జీవితం తలాక్‌ వల్ల ఎంత నష్టపోయింది ఆ కథలో చాలా వివరంగా ఉంటుంది. ఆ అమ్మాయి చచ్చిపోతున్న క్షణాలు ఇప్పటికీ నాకు గుర్తొస్తూనే ఉంటాయి, కథ చదివినప్పుడు నాకు 15 ఏండ్లు. ఆ కథ నన్ను ఎంత ప్రభావితం చేసిందంటే నాకు తెలియకుండానే ఆ అమ్మాయి రోజు నా కలలోకి వచ్చేది .నేను విపరీతంగా ఏడ్చే వాడ్ని. ఆ కథలో ఉన్న రియలిస్టిక్‌ ఫ్యాక్టర్‌ నన్ను ఆర్ట్స్‌ వైపుకు వెళ్లడానికి తెలియకుండా ఇన్ఫుయెన్స్‌ చేసింది.
ఆ తరువాత బుచ్చిబాబు”చివరికి మిగిలింది’ నవల చదివేశాను. లియో టాల్బారు కథలు చదివాను, వాళ్లు అప్పుడు అంత గొప్ప రచయితలని నాకు అస్సలు తెలియదు కానీ వాళ్ళ కథలతో తెలియకుండా ప్రేమలో పడిపోయాను. సమయం గడుస్తున్న కొద్ది నా పదో తరగతి పరీక్షలు మూడు నెలల్లో జరుగుతున్నాయి అనగా, షాప్‌ కు వెళ్లి ఆల్‌ ఇన్‌ వన్‌ అనే ఒక పుస్తకం తెచ్చుకొని మూడు నెలల్లో ఆ బుక్‌ ని మొత్తం కంప్లీట్‌ చేశాను. ఎగ్జామ్స్‌ చాలా సిన్సియర్‌ గా రాశాను. రిజల్ట్స్‌ చూస్తే 85 వచ్చింది. లైఫ్‌ లో కొంచెం సెటిల్‌ అవ్వాలి అని మా సార్‌ చెప్పడంతో గుంటూరులోని ఎన్నారై రెసిడెన్షియల్‌ కాలేజీలో చేరాను. నాలుగు నెలల్లో సిలబస్‌ అయిపొయింది. స్టడీ అవర్స్‌ ఉండేవి. దీంతో నాకు కాస్త టైం దొరికేది. దీంతో మా ఫ్రెండ్స్‌ పదిమంది కలిసి ఒక సినిమా కథ రాసే వాళ్లం. ఔటింగ్‌ ఇచ్చిన రోజు కూడా సినిమాకే వెళ్లే వాళ్లం. అలా తెలియకుండా సినిమాలతో కథలతో ప్రేమలో పడ్డ నేను 2015 ఇంటర్‌ గుంటూరులో కంప్లీట్‌ చేసే హైదరాబాద్‌ కి వచ్చాను.
బీటెక్‌ చేయాలని, చేతిలో రూ.2000 పట్టుకొని హైదరాబాద్‌ వచ్చాను. ఎంసెట్‌ లో నాకు పదివేల ర్యాంకు వచ్చింది. నాకు చాలా సులువుగానే బీటెక్‌ సీటు వచ్చేది. కానీ నేను టెన్త్‌ క్లాస్‌ లో లైబ్రరీ కి వెళ్లే వాడిని చెప్పాను కదా అప్పుడు కొంతమంది ఆర్టిస్టులు వేసిన బొమ్మల కింద JNAFAU అని ఉండేది. అదేంటి అబ్బా అని చూస్తే అది ఒక ine Arts university,, కాలేజీలో ఎప్పుడైతే అడుగు పెట్టానో తెలియకుండా ప్రేమలో పడిపోయాను. ఒక పక్షికి రెక్కలు వస్తే ఎలా స్వేచ్ఛగా ఎగురుతుందో నాకు అలా అనిపించింది. ఏదో తెలియని అనుభవం ఇది. ఇక్కడ మాత్రమే నేను స్వేచ్చగా జీవించగలను అనిపించింది. వెంటనే వేయి రూపాయలు పెట్టి ఎంట్రన్స్‌ ఫీజు కట్టాను. కోచింగ్‌ తీసుకుని మరీ ఎగ్జామ్‌ రాశాను. రెండు ఎగ్జామ్స్‌లో క్వాలిఫై అయ్యాను. ఒకవైపు ఫొటోగ్రఫీ మరోవైపు పెయింటింగ్‌ ఏదా అని సందిగ్ధంలో ఉంటే సీనియర్స్‌ ఫొటోగ్రఫీని సజెస్ట్‌ చేశారు. ఎందుకంటే నాకు సినిమాలు అంటే విపరీతమైన ఇష్టం సినిమాల్లోకి వెళ్ళాలి అంటే టెక్నికల్లా ఫొటోగ్రఫీ చాలా ఉపయోగపడుతుంది అని నాకు అనిపించింది.
నాలుగేండ్లు తెలియకుండా గడిచిపోయింది. మొదట్లో ప్రతి ఒక్కటి చాలా అద్భుతంగా అనిపించేది కానీ ఒక ఆరు నెలల తర్వాత దీంట్లో ఉండే ఎన్నో కష్టాలు నాకు తెలియజేయడం జరిగింది. అందరూ మా కాలేజీలో ఉండే వాళ్ళందరూ వెండింగ్‌ ఫొటోగ్రఫీ వైపు మాత్రమే వెళ్ళేవాళ్లు. ఏదో కొంతమంది మాత్రమే సినిమాల్లో వెళ్లేవాళ్లు. చాలా తక్కువ మంది మాత్రమే ఫొటోగ్రాఫిక్‌ ఆర్ట్‌ లో ఉండేవాళ్ళు. ఒకరోజు శివప్రసాద్‌ సార్‌ పిలిచి నీ వర్క్‌ బాగుంది కానీ ఇంకా మెరుగు పడాలంటే Raghu Rai, Henri Cartier-Bresson ప్రపంచంలో ఉన్న గొప్ప ఫొటోగ్రాఫర్ల బుక్స్‌ మన లైబ్రరీలో ఉండడం, వాళ్లు తీసిన ఫొటోగ్రాఫ్స్‌ లో ఉన్న కంపోజిషన్‌ గురించి లైటింగ్‌ గురించి చాలా డీప్‌గా డిస్కషన్‌ జరిగేది మా మధ్య. నేను కాలేజీ ప్రాజెక్ట్‌ కోసంLSD అనే షార్ట్‌ ఫిలిం తీశాను. అది బ్లాక్‌ అండ్‌ వైట్‌ లో ఉంటుంది. ఆ కథ వచ్చేసి ఒక ఆర్టిస్ట్‌ కి తనతో తన ప్రయాణం. ఆ షార్ట్‌ ఫిలిం వల్ల నాకు తెలియని అంత గుర్తింపు వచ్చింది అప్పుడు వరకు నమ్మని మా సార్‌ వాళ్లు కూడా నన్ను నమ్మడం మొదలుపెట్టారు. ఎంతోమంది సీనియర్స్‌ నాకు సపోర్ట్‌ చేశారు. ఇండిస్టీలో కొంతమంది పరిచయం అయ్యారు. అప్పుడే నేను ఇండియాలోని టాప్‌ ఫిలిం ఇన్స్టిట్యూట్‌ అయిన ”Film and Television Institute of India, in Pune, Maharashtra ” . ఒక నాలుగు రోజులు పాటు అక్కడ ఉన్నప్పుడు నాకు అర్థమైంది వాళ్లు సినిమాను ఎంతలా ప్రేమిస్తారో, ఎంత అద్భుతంగా సినిమాలు చేస్తారో అన్నది.
అదే సమయంలో రవీంద్రభారతిలో తెలంగాణ రాష్ట్ర భాషా సాంస్కతిక శాఖ సంచాలకులు మామిడి హరికష్ణ ప్రపంచ సినిమాను మా అందరికీ దగ్గర చేశారు తెలియకుండా ఆ సినిమాలకు ప్రేమలో పడిపోయాను, సినిమాలు అంటే ఫైట్లు పాటలు కాదు. ఒక జీవితం కూడా ఆ జీవితాన్ని ఎంత రియలిస్టిక్‌గా మన ముందర ప్రాజెక్ట్‌ చేస్తున్నారు అనేది చాలా చాలా ఇంపార్టెంట్‌, నాకు తెలియకుండా ఇరానియన్‌ ఫిలిమ్స్‌ నా పైన ఎక్కువగా ఇన్ఫుయెన్స్‌ చేశాయి. ‘Children of heaven ‘ అనే సినిమా నన్ను ఎంతగానో ప్రభావితం చేసింది. సత్యజిత్‌ రే సినిమాలు కూడా అంతే, జరుగుతున్న నాలుగు సంవత్సరాల సమయం కాలేజీలో గడిచింది. తర్వాత సినిమా ఇండిస్టీలో ఒక గొప్ప కెమెరామెన్‌ దగ్గర జాయిన్‌ అవుదామని అనుకున్నాను, అప్పుడే మను అనే ఇండిపెండెంట్‌ ఫిలిం(2018) రిలీజ్‌ అయింది. దానికి కెమెరామెన్‌ విశ్వనాథ్‌ రెడ్డి దగ్గరే నేను అసిస్టెంట్‌ గా జాయిన్‌ అయ్యాను. ఆయన కూడా కెమెరా కి ఒక స్టూడెంట్‌ అని చెప్పొచ్చు. ప్రతిరోజు మేము ఎన్నో ఎక్స్పరిమెంట్లు చేసే వాళ్ళం. లైటింగ్‌ తో తెలియకుండా చాలా నేర్చుకున్నాను. కొంత డబ్బులు రావడంతో కలకత్తాలోని సత్యజిత్‌ రే ఫిలిం అండ్‌ టెలివిజన్‌ ఇన్స్టిట్యూట్‌ (ఎస్‌ ఆర్‌ ఎఫ్టీఐ)కు ఎంట్రన్స్‌ ద్వారా సెలెక్ట్‌ అయ్యాను.
తెలుగు వారు బహుశా ముగ్గురో నలుగురో తప్పితే ఎవరూ అక్కడ చదివింది లేదు. మొన్న వచ్చిన బలగం సినిమా కెమెరా మ్యాన్‌ వేణు ఆచార్య కూడా అక్కడ చదివిన వాడే. దేశవ్యాప్తంగా ఎగ్జామ్‌ రాసిన వాళ్లలో 10 మంది మాత్రమే సెలెక్ట్‌ అవుతారు. అలాంటి గొప్ప ఇన్స్టిట్యూట్‌ లో నాకు సీటు రావడంతోపాటు స్కాలర్‌ షిప్‌ కూడా వచ్చింది. నేను దాచుకున్న కొంత డబ్బుకు, మా అమ్మానాన్న కూడా కొంత బ్యాంకు లోను తీసుకుని ఇచ్చారు. జీవితంలో నేను ఒక్క చిన్న అడుగు సక్సెస్‌ వైపు మళ్ళిన ఆ సక్సెస్‌ లో చాలామంది భాగం ఉన్నారు.
అలా నా ప్రయాణం హైదరాబాద్‌ నుండి కొలకత్తా చేరింది. కలకత్తా ఒక అద్భుతమని చెప్పాలి. అందుకు కారణం ఏంటి అంటే అక్కడి మనుషులు. నిజానికి కలకత్తాలోని మనుషులు చాలా స్లోగా నడుస్తున్నట్టు. అనిపిస్తుంది వాళ్ళ జీవితం. దానికి కారణం ఏంటి అంటే వాళ్ళు ఎక్కువగా కష్టపడ్డారు మధ్యాహ్నం అయితే చాలు, షాపులన్నీ మూసేసి పడుకుంటారు.
మొదట్లో అక్కడ ఫుడ్‌ కానీ అక్కడ మనుసులు కానీ నాకు అస్సలు నచ్చే వాళ్ళు కాదు. కానీ నేను ఎప్పుడైతే విధులోకి వెళ్లి అక్కడ ఫోటోగ్రఫీ చేయడం మొదలుపెట్టాను. అప్పుడు తెలిసింది వాళ్ల గురించి అసలు చదువు రాని వాళ్ళు కూడా అక్కడ ఫోటోగ్రఫీకి మరియు ఫైన్‌ఆర్ట్స్‌కి ఇచ్చే ఇంపార్టెన్స్‌ చూసి అసలు నేను షాక్‌ అయ్యే వాడిని. అలా చిన్నగా నా ప్రయాణం సినిమాటోగ్రఫీలో, ఫొటోగ్రఫీలో సాగింది. ఎస్‌ఆర్‌ఎఫ్టీఐలో మొదటిరోజు సినిమాటోగ్రఫీ క్లాసులో అడిగిన ‘What is the most exciting thing to capture in photography?’.UN/FRAMED LIVESμ. నేను అక్కడ మూడేండ్లు సినిమాటోగ్రఫీ కోర్స్‌ చేశాను. అక్కడ నేను గంగా అనే ఒక షార్ట్‌ ఫిలిం తీశాను. దానికి 10 ఇంటర్నేషనల్‌ అవార్డ్స్‌ వచ్చాయి. ఇంకా వస్తూనే ఉన్నాయి కొన్ని రోజుల్లో అది పబ్లిక్‌ డొమైన్‌లో అప్లోడ్‌ చేస్తాను. దానికి నేనే డైరెక్షన్‌ చేశాను. ఆ షార్ట్‌ ఫిలిం నాలో ఎంతో కాన్ఫిడెన్స్‌ ఇచ్చింది. నేను ఎప్పటికైనా గాని ఒక సినిమాను డైరెక్ట్‌ చేయగలను అన్న కాన్ఫిడెన్స్‌ వచ్చింది. ఆ షార్ట్‌ ఫిలిం కి ఆల్మోస్ట్‌ 50 మంది పని చేశారు. త్వరలోనే GANGA FILM ముందరికి వస్తుంది.SRFTI లో post Graduate in Cinematography చేసిన నేను ఇప్పుడు ముంబై, హైదరాబాద్‌ లలో పని చేశాను. సందీప్‌ రెడ్డి వంగా ఫిలిం, యానిమల్‌ సినిమా, అమిత్‌ రారు, కెమెరా మ్యాన్‌, దేవ సినిమాలకు కెమెరా డిపార్ట్మెంట్‌లో వర్క్‌ చేశాను. ఇందులో హీరో వచ్చి షాహిద్‌ కపూర్‌.
కలకత్తలో ఫీల్డ్‌ ఫొటోగ్రఫీకి వెళ్లినప్పుడు కొన్ని సార్లు యాటాక్‌ కూడా జరిగాయి. అయినా నేను వెనుదిరిగి చూడలేదు. కొలకత్తా లో నేను తీసి ఫొటోలన్ని కలిపి ”’UN/FRAMED LIVESμμ” ఫోటో గ్రాఫి పుస్తకం తీసుకువచ్చాడు. ఒక రకంగా ఇది ధీసెస్‌. దానిని మిత్రుల సహకారంతో పుస్తకరూపంలో తీసుకురావం విశేషం.
నేను ..F.A(PHOTOGRAPHY) చదివిన తర్వాత తెలుగులో నేను మా ఫ్రెండ్స్‌ అందరం కలిసి వికారాబాద్‌ ప్రాంతంలోThe Broken Flute అనే సినిమా తీయడం జరిగింది. ఇప్పుడు ఆ సినిమా Chai biscuit youtube channel లో ఉంది. మా నాన్న కూడా మంచి రచయిత ఆయన ఎన్నో కథలు నాతో చెబుతూ ఉంటాడు. తొందర్లోనే ఒక సినిమాకు డైరెక్ట్‌ చేయాలన్నది నా కోరిక తెలుగులో ఇప్పుడు సినిమాటోగ్రాఫర్‌గా వర్క్‌ చేస్తున్నాను ఈ సంవత్సరంలోనే నేను సొంతంగా కెమెరా మ్యాన్‌ గా చేసిన ఒక రెండు సినిమాలు రిలీజ్‌ అవుతున్నాయి.
– అనంతోజు మోహన్‌కృష్ణ 88977 65417