చీకటి మూసిన ఏకాంతములో

మనసులో మళ్లీ హమ్‌ చేశాను ఆ పాటను. ఎన్నోసారి? ఎన్నోసారో!
‘అదే భాగ్యమూ… అదే స్వర్గమూ’…
‘ఛ… ఏంటీ… ఇలా అంటుకుపోయింది’… అనుకున్నాను.
ఆఫీస్‌ వెహికల్‌లో ఏరియా వర్క్‌ షాప్‌కి వెళ్ళి పెట్టిన ఇండెంట్‌ ప్రకారం సామాను లోడ్‌ చేసుకుని బయల్దేరాక డ్రైవర్‌ గౌస్‌ ఎప్పుడూ పాటలు పెట్టడు. ఇవాళ ఎందుచేతనో ‘సాబ్‌…గానా లాగాతుమ్‌’ అన్నాడు.
‘లగావ్‌’ అన్నాను.
ఈ పాట వచ్చింది. బహుశా నేను పుట్టక ముందు నాటి పాట. విన్నప్పటి నుంచి మళ్లీ మళ్లీ పాడబుద్ధవుతోంది ఆఫీసుకు చేరుకుని నా సీటులో కూర్చున్నాక కూడా.
‘ఏంటి విశ్వమోహన్‌… బిజిగా ఉన్నారా…’ అంటూ వచ్చారు సోమయ్య గారు.
‘అహ… లేదు సార్‌’ అన్నాను.
నిజానికి పని ఉంది. పని ఉంటుందని సోమయ్య గారికి కూడా తెలుసు. గోదావరిఖనిలో ప్రత్యేకించి ఈ బొగ్గుగనుల్లో ఎలక్ట్రికల్‌ ఇంజనీర్‌కు ఊపిరి సలపదు. ఎప్పటికప్పుడు కార్మికులకు వర్క్‌ అలాట్‌ చేస్తుండాలి. సూపర్‌వైజ్‌ చేస్తుండాలి.
‘ఇంత సౌండ్‌ ఎలా భరిస్తున్నారు? కనీసం కిటికీ మూసేసినా రణగొణధ్వనితో పాటు దుమ్ము లోపలికి రావటం కూడా కొంతయినా తగ్గుతుందిగా’ అంటూ కిటికీ తలుపులు మూశారు. మామూలుగా రోజూ ఆ పని చేస్తాను. ఇవాళ పాటలో పడి మర్చిపోయాను.
సోమయ్యగారు కూర్చున్నారు. చామనచాయ, వయసుతో వచ్చిన హుందాతనం. తండ్రి వంటి మనిషి. క్యాలెండర్‌ వంక చూశాను. ఈ రోజు మార్చి ఇరవై ఐదు. ఈ నెలాఖరికి సోమయ్యగారి రిటైర్మెంట్‌.
‘నీకు తప్పదు కానీ నాకైతే ఈ శబ్దాలు, గాలి కాలుష్యం నుంచి పర్మినెంట్‌ రిలీఫ్‌. ఇన్నాళ్లు ఈ బొగ్గు గనుల్లో చెవులు భరించలేనంతగా వినిపించే శబ్దాల్లో ఎలా పని చేశానా అనిపిస్తోంది. ఇలాంటి కష్టమైన పనిలో నీ వంటి కొలీగ్స్‌ ఉండటం తక్కువ అదృష్టం కాదు విశ్వా. నువ్వు నాపై అధికారివని గానీ, వయస్సులో నాకంటే చిన్నవాడివని గానీ గుర్తు రానంతగా అభిమానిస్తాను నిన్ను’ అన్నారు ఎమోషనల్‌గా.
క్యాంపస్‌ సెలక్షన్స్‌లో సెలెక్ట్‌ అవటంతో, యూనివర్సిటీ క్లాస్‌ రూమ్‌ నుండి బొగ్గు కన్నుల్లోకి వచ్చి పడినట్లు అయింది. ఇక్కడ పోస్టింగ్‌ తీసుకున్నప్పటి నుంచి సోమయ్యగారు ఇచ్చిన సపోర్ట్‌, గైడెన్స్‌ నాకెంత ఉపయోగపడ్డాయో నాకే తెలుసు.
‘ముందు టీ తాగండి సార్‌’ బెల్‌ నొక్కి అటెండర్‌కి చెప్పాను.
ఆయన విశ్రాంతిగా కూచున్నారు.
‘రిటైర్‌ అయ్యాక ఏమిటి సార్‌ ప్లాను’ అన్నాను.
‘ఇంకేం ప్లాను చలో అమెరికా. మా అబ్బాయి దగ్గరకు వెళతాం, నేనూ నా భార్య. మళ్ళీ ఇండియా ఎప్పుడు వస్తామో తెలియదు, ఎందుకంటే వాడు అక్కడి పౌరసత్వం తీసుకోగానే మాకు కూడా గ్రీన్‌ కార్డుకి అప్లై చేశాడు’ అన్నారు. ఆ మాట అంటున్నప్పుడు విచారం కనిపించింది.
‘నాకు ఇండియా వదిలిపెట్టడం బాధగా లేదయ్యా. కాని ఈ ఊరిని వదిలిపెట్టడం మాత్రం చాలా బాధగా ఉంది. రిటైర్‌ అయి వెళ్లే ముందైనా ఈ బాధ ఎవరితోనైనా పంచుకోవాలనిపిస్తోంది. నాకు నీకంటే ఆత్మీయుడెవరు. నీకు ఖాళీ ఉందంటే చెప్తాను..’ అన్నారాయన మళ్లీ.
ఆయనను చూస్తుంటే నాతో సమయం గడపాలనే వచ్చినట్టుగా ఉంది.
‘సర్‌… ఈ పనులు ఎప్పుడూ ఉండేవే’ అని టీ తెచ్చిన అటెండర్‌తో ‘నేను చెప్పేంత వరకూ ఎవరినీ లోపలికి పంపకు’ అని ఆదేశించి ‘చెప్పండి సర్‌’ తనకి టీ కప్పు ఇస్తూ అన్నాను.
‘ఇదో ప్రేమకథయ్యా’ అన్నారు చిరునవ్వుతో.
‘ప్రేమకథనా?’
‘అంత ఆశ్చర్యం ఎందుకు. అందరికీ ఉంటాయి ప్రేమలు. బయటకు తెలియవు అంతే, విను. నాకు ఉద్యోగం వచ్చిన రెండు నెలల తర్వాత జరిగిన సంఘటన ఇది. అప్పుడు నేను నైన్‌ ఇంక్లైన్‌లో పని చేస్తూ ఉండేవాడిని. గోదావరిఖనిలో తిలక్‌ నగర్‌ పోస్ట్‌ ఆఫీస్‌ దగ్గర ఓ అద్దె ఇంట్లో ఉండే బ్రహ్మచారిని. డ్యూటీకి వస్తూ పోతూ ఉండే దారిలో మెయిన్‌ రోడ్డుకి కొంత దూరంలో ఒక్కటే ఇల్లుండేది. ఓ రోజు ఆ ఇంటి ముందు ఓ అమ్మాయి కనిపించటంతో ఆసక్తిగా చూశాను..’
నేను ఉత్సుకతతో చూశాను. ఆయన గమనించారు.
‘ఆకట్టుకునేంత ఆకర్షణీయమైన రూపం. ప్రతిరోజూ నేను వెళ్లేటప్పుడు వచ్చేటప్పుడు నా కోసమే ఎదురు చూస్తున్నట్లుగా నిలబడి చూస్తూ ఉండేది. తను ఎన్ని రోజుల్నుండి అలా చూస్తుందో తెలియదు గానీ, నా గమనంలోకి వచ్చినప్పటి నుండి ఆమె నా కోసమే అక్కడ నిలబడి చూస్తుందని అర్థమైంది. ఆమె కోసం అటుగా చూడటం నాకూ అలవాటయింది. ఆ దగ్గర్లోకి వెళ్ళగానే అటువైపు చూసేలా నా మనసు లాగుతూ ఉండేది. ఒకవేళ ఆమె కనిపించకపోతే ఆ రోజంతా శూన్యంలా ఉండేది’…
టీ ముగించి కాలర్‌ను వెనక్కు నెట్టుకున్నారు.
‘రోజులు గడుస్తున్న కొద్దీ ఆమెని దగ్గరగా చూడాలనే కోరిక బలీయంగా మారసాగింది. ఇల్లు దాటి ఆమె ఇవతలికి రావటం చూడలేదు. నేను వెళదామంటే ఇంట్లో ఎవరెవరుంటారో కూడా తెలియదు. పైగా కొత్త ప్రాంతం, భయం. మెలకువగా ఉన్నంతసేపు అదే ఆలోచన. నిద్ర పట్టేది కాదు. నిద్ర పట్టగానే ఆమెను చూడడానికి వెళ్ళినట్లుగా కల. ఒక్క అవకాశం, ఒకే ఒక్క అవకాశం కోసం ఆశ, శ్వాస, ధ్యాస అన్ని కలిపి దేవుని వేడుకుంటూ ఎదురు చూస్తున్నాను. చివరకు ఆ అవకాశం వచ్చింది’…
ఆ అవకాశం అప్పుడే వచ్చినట్టు ఆయన ముఖం వెలిగింది.
‘ఓరోజు డ్యూటీకి బయలుదేరాను. అటుగా రాగానే ఆ ఇంటి వైపు అలవాటుగా చూశాను. ఆటో ఆగి ఉంది. ఆమె వాకిట్లోనే నిలబడి ఉంది. బహుశా ఆమెకు అమ్మ, నాన్న, చెల్లి అయి ఉంటారు. రేపొద్దునకల్లా వస్తామని జాగ్రత్తలు చెప్తున్నారామెకు. నేను వాళ్లను దాటాకా ఆటో స్టార్ట్‌ చేసిన సౌండ్‌ విని వెళ్లి వెనక్కి చూస్తే బస్టాండ్‌ కేమో అటుగా మలుపు తిరుగుతూన్న ఆటో కనిపించింది. ఇక నా కాలు నిలువలేదు. ఎలాగైనా సరే సాయంత్రం ఆమెను కలవాలని నిర్ణయించుకుని డ్యూటీకి వెళ్ళాను. అలాంటి మూడ్‌లో డ్యూటీ ఏం చేస్తాం. ఏమీ చేయలేదు. టైమ్‌ అవగానే గబగబా రిఫ్రెష్‌ అయి బయటికి వచ్చాను..’
‘సర్‌… ఇది ప్రేమ కథలా లేదు. సస్పెన్స్‌ కథలా ఉంది’ అన్నాను.
‘విను విశ్వా. సాయం సమయం అది. చాలా ఎక్సయిటింగ్‌గా ఉన్నాను. ఆమెతో ఏం మాట్లాడాలో కూడా తెలియట్లేదు. అయినా సరే జస్ట్‌ ఆమెను దగ్గరగా చూడాలి… అంతే అనుకుంటూ వాళ్ళ ఇంటి ముందుకు వెళ్లాను. ఇల్లు నిశ్శబ్దంగా ఉంది. వారగా తీసి ఉన్న వీధి తలుపు మీద చిన్నగా చప్పుడు చేశాను. ఇంట్లో ఆమె కాక ఇంకెవరైనా ఉంటే అని అనుమానం రావటం వల్ల నా గుండె చప్పుడు నాకే వినిపిస్తూంది. ఎవరూ? అంటూ ఇంట్లోంచి బయటకు రాబోయి, నన్ను చూసి ‘ఓ మీరా’ అంటూ అక్కడే దర్వాజాకు ఆనుకుని నిలబడి పోయింది. నేను మీకు తెలుసా? అనడిగాను. తెలుసు, మీరు సోమయ్య అన్నది. ఆశ్చర్యపోవడం నా వంతయ్యింది’ చెప్పటం ఆపారాయన.
నేను అప్రయత్నంగానే ‘అందంగా ఉందా సర్‌’ అని అడిగాను. కానీ అలా అడగాల్సింది కాదేమో అనిపించింది.
‘నువ్వు ఏ దేవుడి ముందయినా నిలబడినప్పుడు దేవుడి అందం చూసి ఆ తర్వాత దణ్ణం పెట్టుకుంటావా? ఆమె నా ప్రేమ దేవతయ్యా! నాకు మాటలు కరువయ్యి అలా చూస్తూ ఉండిపోయాను కొద్ది క్షణాలు’ అంటూ కుర్చీలో వెనక్కి వాలి కూర్చున్నారప్పుడాయన.
మళ్ళీ కంటిన్యూ చేశారు.
‘ఆమె సిగ్గుగా తలవంచుకున్నప్పటికీ, కనురెప్పలు పైకెత్తి నా వైపు చూసిన ప్రతిసారి నా మీద ఏదో పూల వర్షం పడుతున్న భావన. ఆమె కళ్ళల్లోకి చూడగానే నేను పొందిన అనుభూతి నా మనసులో ఇప్పటికీ తాజాగానే ఉంది. ఆమె, మంచినీళ్లు తీసుకుంటారా? అంటూ ఎంతో నెమ్మదిగా అడిగింది. ఆ స్వరం చేసిన మాయో ఏమో నాకు తెలియకుండానే తలూపాను కావచ్చు. మంచినీళ్ల గ్లాసుతో నిలబడి ఉంది నాముందు. దోసిలి పట్టాను. నా కళ్లల్లోకి చూస్తూ నీళ్లు ఒంపింది. నీళ్లు తాగుతూ కూడా ఆమె వైపే చూస్తుంటే అనాదిగా మానవుల మనసులో ఉండే ఆపేక్షల ఝురి మొత్తం ఒక్కసారిగా ఓ ప్రవాహంలా ఆమె కళ్ళ నుండి వెల్లువెత్తి నన్ను ఆపాదమస్తకం తడిపేస్తున్నట్టనిపించింది. నా శరీరంలో నులివెచ్చని రక్తం అమాంతం పరుగులు తీసి నా మనసుని నవనీతంగా మార్చేసింది. మధ్యయుగపు యువతి మధువు ఒంపుతుంటే ఎవరో రాకుమారుడు ఆస్వాదిస్తూ ఆనందంగా స్వీకరిస్తున్న చిత్రపటం ఎప్పుడు ఎక్కడ చూశానో గుర్తులేదు కానీ నాకు అదే అనుభూతి కలిగింది. నా జీవితంలో కాలం అక్కడే ఆగిపోయినట్టనిపించింది. ఆ తర్వాత నుండి కాలమే నన్ను నడిపిస్తూ ఉంది. జస్ట్‌ కాలంతోపాటు నడుస్తున్నానంతే’ అని ముగించారాయన.
‘కనీసం పేరైనా అడిగారా సార్‌’ ఆత్రుత ఆపుకోలేక పోతున్నాను నేను.
‘ఆ! వసుధ. కానీ నాకు ఇప్పటికీ అర్థం కాని విషయం ఏంటంటే విశ్వా తను మంచినీళ్ళు తెస్తే నేను అలా దోసిలి పట్టి తాగటం ఏంటో! గుర్తు చేసుకున్న ప్రతిసారీ నాకు ఆశ్చర్యంగానే ఉంటుంది’ అన్నారు.
‘మళ్లీ ఎన్ని రోజులకు కలుసుకున్నారు సర్‌?’ అని అడిగాను.
‘ఎప్పుడూ కలవలేదు. కనీసం దూరం నుండి అయినా నేను ఆమెని చూడలేదు’ నిర్వికారంగా చెప్పారు.
‘ఎందుకని సర్‌ ?’
‘అంత వరకే ప్రాప్తమనుకుంటాను. ఆ రాత్రి నాకు విపరీతమైన జ్వరం వచ్చింది. నిలువెల్లా ఉద్వేగం కమ్ముకున్నందుకేమో. ఏం ప్రేమయ్యా అది. అంత అమాయకమైనది. పాలవంటిది. కల్మషం లేనిది. ఇప్పుడూ చూస్తున్నాను బ్రేకప్‌లటా. బ్రేకప్‌ అయితే పార్టీలట. బ్రేకప్‌ అయినందుకు బ్రేకప్‌ సెక్స్‌ అట. ఇదా ప్రేమంటే. ప్రేమను చిల్లరమల్లర విషయంగా మార్చేసింది కదయ్యా నేటి తరం. నచ్చిన అమ్మాయి చేతి నీళ్లు తాగినందుకు జ్వరపడ్డానంటే నా తరంలో అది నాకు గొప్పయితే లైలా కనపడకపోతే మజ్నూ పిచ్చివాడవడం అతని తరంలో ఎంత సహజమో కదా’ అన్నారు.
ఇంతవరకూ నేను అవివాహితుణ్ణని చప్పున గుర్తుకొచ్చింది. జీవితంలో నానా బాధ్యతల వల్ల ప్రేమ గీమా తెలియకుండానే ఆఫీసర్‌నైపోయానని కూడా గుర్తుకొచ్చింది. ప్రేమ దక్కడం కూడా వరం ఏమో!
‘ఐదు రోజుల తర్వాత డ్యూటీకి వెళ్ళాను. అటు వైపుగా వెళ్లి వచ్చేటప్పుడు ఆ ఇంటి వైపు చూస్తూనే ఉండేవాడిని. కానీ నాకు ఆమె మళ్ళీ ఎప్పుడూ కనిపించలేదు. మూడు వారాల తర్వాత ఆ ఇంటి ముందు షామియానా వేసి ఉంటే దారిన పోతున్నవాళ్లను అడిగాను. ఇంట్లోని వయసొచ్చిన అమ్మాయి జాండిస్‌ ముదిరి చనిపోయింది. హైదరాబాద్‌లోనే దహన క్రియలు పూర్తి చేసి ఇక్కడ తర్వాతి కార్యక్రమాలు చేస్తున్నారని’…
‘సార్‌..’
‘అవును’
‘సారీ సార్‌’
‘సారీ ఎందుకయ్యా. చెప్పానుగా అంతే ప్రాప్తముంది’
నా రూమ్‌లో నిశ్శబ్దం పెరిగిందా… బయట చప్పుళ్ల హోరు పెరిగిందా చెప్పడం కష్టం ఇప్పుడు.
‘ఆ తర్వాత నా పెళ్లి, పిల్లలు, వాళ్ల చదువులు, పెళ్లిళ్లు అన్ని టైంకి జరిగిపోయాయి. నేను అన్నింటికీ ఒక సాక్షిగా, నిమిత్తమాత్రుడుగా మాత్రమే ఉండిపోయాను. నా లోలోపల మాత్రం నా ప్రేమ దేవతతోనే నిరంతరం, నిశ్శబ్దంగా మాట్లాడుకుంటూనే ఉన్నాను. అలాగని నా భార్యను నేనెన్నడూ తక్కువగా చూడటంగానీ, పల్లెత్తు మాట అనడం గానీ చేయలేదు. నా జీవనధర్మాన్ని సరిగా అర్థం చేసుకొని ప్రవర్తించాలి అనుకున్నాను. నాకు ఆశ్చర్యంగా అనిపించే విషయం ఏంటంటే విశ్వా, ఆమె చనిపోయిందని తెలిసిన తర్వాత నుండి నేను ముఖ్యమైన నిర్ణయాలు తీసుకోవలసి వచ్చినప్పుడో, నేను సమస్యలతో సతమత మవుతున్నప్పుడో లేదా నాకు ఏదైనా ప్రమాదం జరగబోతున్న ముందో, ముందుగానే ఆమె నుంచి నాకు సూచనలు వస్తాయనిపిస్తుంటుంది. ఒకసారి నేను నా టు వీలర్‌ మీద వేగంగా వెళ్తుండగా ఆమె వాయిస్‌లో ‘ప్రమాదం, ప్రమాదం జాగ్రత్త’ అని అరిచినట్లుగా వినిపించింది. కంగారుగా నా బండి వేగం తగ్గించి రోడ్డు ప్రక్కగా వచ్చాను. ఇంతలో నా ప్రక్కగా వేగంగా వెళ్ళిన జీపు ఎదురుగా వస్తున్న ఆటోని ఢ కొనడంతో రెండు బీభత్సంగా పడిపోయాయి. డ్రైవర్‌ లిద్దరూ రోడ్డు మీద పడిపోయారు. నా గుండె ఆగిపోయినంత పని అయింది. నా బండిని స్లో చేయకపోయినట్లయితే కచ్చితంగా ఆ వాహనాలు పడ్డ ప్లేస్‌లో నేనుండేవాణ్ణి. నాకు అందుతున్న సజెషన్స్‌లాంటివి వేరొకరికి అందితే ఆత్మ గీత్మ అనుకోవచ్చు. కాని నేనలా అనుకోను. ఆమె నాతో ఉండాలని కోరుకున్న క్షణాలు గట్టిగా వైబ్రేట్‌ అయ్యి ఈ విశ్వంలో ఉండిపోయాయి. ఆ వైబ్రేషన్స్‌ ఎక్కడకూ పోవు కదా. సెన్సిటివ్‌ లెవల్స్‌ టచ్‌ చేస్తున్నాయి అనుకుంటాను’ అన్నారు.
ఇదంతా చెప్తున్నంత సేపు నాలోని ఉద్వేగాలు పైకీ కిందకూ అయ్యాయి. నా శ్వాస హెవీగా అయ్యిందనిపించింది.
‘ఏమయ్యా… డిస్ట్రబ్‌ అయ్యావా?’

‘లేదు సార్‌… కాని ఇలాంటి అనుభవంతో మీరు ఇన్నాళ్లు బతుకుతున్నారని తెలిస్తే ఎమోషనల్‌గా ఉంది’ అన్నాను.
‘ఇలాంటి అనుభవం అంటావేంటి. ఆమె లేదన్న విషయం వదిలెరు. ప్రతి మనిషికి ఒక మనిషి ఉండాలయ్యా. ఎట్‌లీస్ట్‌ ఒక జ్ఞాపకం. నా భార్య పై నాకు ఎలాంటి కంప్లయింట్‌ లేదు. ఐ యామ్‌ హ్యాపీ విత్‌ హర్‌. నా జీవితం కూడా బాగా గడిచింది. పిల్లలు సెటిల్‌ అయ్యారు. ఇవన్నీ కాదు.. ఆమె నీళ్లు ఇస్తే తాగిన జ్ఞాపకం, ఆమె నన్ను ప్రేమించిందన్న జ్ఞాపకం ఇన్నాళ్లూ నన్ను బతికిస్తున్నాయంటే ఇక మీదటా బతికిస్తాయంటే నువ్వు నమ్ముతావా? ఆ విధంగా చూస్తే నేను అదృష్టవంతుణ్ణి. ఎంతమందితో ఎన్ని ప్రేమల్లో పడ్డాం అనేది కాదయ్యా. అలా అన్నిసార్లు పడేది ప్రేమేనా అసలు? ఉండిపోవాలి ఒక జీవితానికి.. యుగానికి.. వదలని జ్ఞాపకంలా. ఆ ఆనందమే వేరు. నీక్కూడా అలాంటి ప్రేమతో నిండిన అమ్మాయి భార్యగా రావాలని కోరుకుంటున్నా’ అని లేచారు.
నేనూ లేచాను.
‘రిటైర్మెంట్‌ రోజు పెద్ద హడావిడి చేయకు విశ్వా. సింపుల్‌గా అందరి దగ్గరా సెలవు తీసుకుంటున్నాను. అమెరికా వెళ్లినా నీతో టచ్‌లో ఉండటం మానను’ ఆయన కళ్లు కొద్దిగా తడి అయ్యాయి.
నేను సీట్‌లో నుంచి లేచి ఆయన దగ్గరకు వచ్చాను.
భుజం నొక్కి హగ్‌ చేసుకున్నారు.
‘వస్తాను విశ్వా’ వెళ్లిపోయారు.
ఆయన వెళ్లినా ఆయన ప్రేమ కథ గదిలో ఉండిపోయినట్టే అనిపించింది.
కొద్దిగా అటూ ఇటూ నడిచి ఆయన మూసిన కిటికీ తెరిచాను.
మళ్లీ చప్పుళ్లు పెరిగాయనిపించింది.
అవును… జీవితం చేసే రణగొణధ్వనుల్లో మృదుమధురమైన ప్రేమధ్వని వినిపించడమే అదృష్టం. అది ఉంటేనే ముందుకు సాగగలం అనిపించింది. కారులో విన్న పాట మళ్లీ తిరిగి వచ్చింది.
ఆశలు తీరని ఆవేశములో…
ఆశయాలలో… ఆవేదనలో…
చీకటి మూసిన ఏకాంతములో…
తోడొకరుండిన అదే భాగ్యమూ… అదే స్వర్గమూ…
-కావూరి శారద, 7780357378