నాయినా…! మస్తు యాదికత్తానవే

నాయినా…ఇయ్యాలెందుకో నువ్వు మస్తు యాదికత్తానవే
నన్ను గీ సాయంత్రమే అత్తగారింట్లో దిగబెట్టిపోయిన్రు
బిక్కుబిక్కుమంటూ నాకు సూపిచ్చిన
అర్రలనే అట్ల నడుము వాల్చిన
అత్త వొచ్చి నిద్రలేపింది
నల్లోస్తాంది సూపిస్తారా అంటూ
బిందెలు నిండినాక గలమకేసి సూసిన.
నువ్వు రాలేవు కదా సగనొత్తనీకి
నేనే ఎత్తుకపోయి వంట గదిల పెట్టిన
పాచిముఖం కడగంగనే
ఛాయి గిలాస అమ్మనాకియ్యకుంటే
నువ్వు అమ్మని కేకేస్తావు అదిప్పుడు వినబల్లేదే.
అన్నం తినేటప్పుడు, ఇంట్లో పనిచేసేటప్పుడు
ఆఖరికి దుకణంకాడికి పోయినా నువ్వే యాదికొస్తాన్నావ్‌.
చిన్నతనంలో నీ భుజాలమీద ఎక్కి చూసిన సమ్మక్క జాతర
పొలంకాడ పనులుజేస్కుంట
నువ్వు-అమ్మ కలిపి పెట్టిన గోరుముద్దలు యాద్కొచ్చి గిప్పుడు
ముద్ద మింగుడు పడతలేదు.
అమ్మ ప్రేమ మనయింటికాడున్నప్పుడు అవుపడేది
నీ అరుసుడే వినపడేది.
కానీ ఈడికి వచ్చినాంక తెలుస్తుందే నాయినా.
నీ పావురమంతా నా మీదనే అని
ఆడువిల్లల్లందరికి గిట్లనే అనిపిస్తదేమో మరి!
నువ్వు జెప్పినవు… బిడ్డా ఇయాల్టి సంది గిదే నీఇల్లు అని
కానీ మనిల్లులెక్క లేదే
ఎంత తమాయించుకుంటున్న నావల్లయితలేదే.
నాయినా… గీ దినమెందుకో పానమంతా అగులుబుగులైతాందే
అందరన్నట్టు నేను అయ్యబిడ్డనే
అందుకే నీమీద పాణం గుంజుతాంది నాకు.
– సాధన గౌడ్‌ తేరాల