ఒక్కోసారి నాకు నేనే ఉంటా
ఒంటరి నక్షత్రం లా
చుట్టు వెలుగు ఇచ్చే ఏ వెన్నెల
కనపడదు.
నిశ్శబ్ద దారులలో నడుస్తూ
కాలం వైపు పరుగులు
పెడుతుంటా.
కాని ఆ కాలం నాకంటే ఓ
మెట్టు ముందుగానే ఉంటాది.
కొన్ని గులక రాళ్ళ సమూహాన్ని
నా మనసుపై విసిరి
వెళ్ళిపోతుంటారు మీరంతా.
ఆ తర్వాత గాయాల్ని ఎవ్వరు
పట్టించుకోరు.
కటువుగా మీతో
మాట్లాడలేను నేను.
నవ్వుతూనే నా నాలుకను
నోట్లోకి మడుచుకొని నాకు
నేనే నొప్పి పెట్టుకుంటాను.
అప్పటికి ఆగని నా కొండనాలుక
గొంతుని మందలిస్తుంది
కాబోలు గంభీరమైన దుఃఖం
కళ్ళలో తేలుతుంది.
యం. అనాంబిక
